EDR ،XDR و NDR سه رویکرد مهم در حوزه امنیت سایبری هستند که هرکدام نقش خاصی در شناسایی و مقابله با تهدیدات ایفا می‌کنند. EDR (Endpoint Detection and Response) بر حفاظت از نقاط انتهایی مانند لپ‌تاپ‌ها و سرورها تمرکز دارد و رفتارهای مشکوک در این دستگاه‌ها را شناسایی می‌کند. در مقابل، NDR (Network Detection and Respons) بر تحلیل ترافیک شبکه و شناسایی تهدیدات مبتنی بر شبکه تمرکز دارد و برای کشف حملات پیچیده‌ای مانند حملات بدون فایل یا lateral movement  کاربرد دارد. اما XDR (Extended Detection and Response) یک راهکار جامع‌تر است که اطلاعات امنیتی را از منابع مختلف مانند EDR ،NDR، ایمیل و ابر ترکیب کرده و دیدگاهی یکپارچه به تهدیدات ارائه می‌دهد. به‌طور خلاصه، در حالی که EDR و NDR رویکردهایی تخصصی و متمرکز هستند، XDR تلاش می‌کند با ادغام داده‌ها و هماهنگی بیشتر، پاسخ‌دهی سریع‌تر و مؤثرتری به تهدیدات فراهم کند.

درباره NDR

ابزارهای Network Detection and Response (NDR) برای نظارت بر ترافیک خام شبکه طراحی شده‌اند تا حملات را شناسایی و به آن‌ها پاسخ دهند و همچنین دید کاملی از تمام فعالیت‌های شبکه فراهم کنند. این فعالیت‌ها شامل ترافیک ورودی/خروجی، حرکت‌های داخلی، ترافیک کاربران راه‌ دور و همچنین محیط‌های ابری، ترکیبی و چند‌ابری می‌شود.

NDR داده‌هایی از فعالیت‌های پروتکل‌های شبکه جمع‌آوری و ثبت می‌کند و فایل‌های لاگ ایجاد می‌کند که معمولاً توسط سیستم‌های SIEM برای تحلیل و بررسی استفاده می‌شوند. به‌طور ایده‌آل، NDR باید ترکیبی هم‌افزا از هشدارها (بر اساس الگو یا ناهنجاری)، داده‌های شبکه و تحلیل‌های رفتاری ایجاد کند. بسیاری از این ابزارها از یادگیری ماشین و خودکارسازی برای شناسایی و پاسخ به تکنیک‌های حمله مبتنی بر شبکه مانند فرمان و کنترل (C2)، استخراج داده‌ها و دسترسی غیرمجاز استفاده می‌کنند.

با اینکه ذخیره‌سازی داده‌های ضبط‌شده از بسته‌های شبکه (PCAP) می‌تواند پرهزینه باشد، پلتفرم‌های پیشرفته NDR می‌توانند با تعیین قوانین ضبط بر اساس محرک‌هایی مانند هشدار، پروتکل، نوع یا وضعیت رمزگذاری، بازه زمانی بازبینی را گسترش دهند. با تمرکز بر ضبط بسته‌هایی که بیشترین ارزش را دارند، قوانین هوشمند PCAP در NDR به تیم‌های امنیتی کمک می‌کنند تا شواهد بیشتری از نقض‌های امنیتی پیدا کرده و مدارک قوی‌تری برای تحقیقات جنایی یا انطباق با مقررات فراهم کنند.

تیم‌های امنیتی از NDR برای ساختن مدل‌های پایه‌ای از رفتار عادی شبکه‌هایشان استفاده می‌کنند. سپس NDR می‌تواند الگوهای مشکوک ترافیکی را شناسایی کرده و هشدار صادر کند. این فناوری بر اساس امضا عمل نمی‌کند، بلکه بر اساس رفتارها است و بنابراین قابلیت تطبیق با تغییرات در تکنیک‌های حمله را دارد.

برخی از مزایای NDR عبارت‌اند از: شناسایی زودهنگام مسائل امنیتی شبکه، بهبود دید و شفافیت، تحلیل‌های پیشرفته‌تر، کاهش زمان متوسط شناسایی (MTTD) و زمان متوسط حل مسئله (MTTR)، تقویت اطلاعات تهدید و رعایت الزامات قانونی. معمولاً NDR به‌صورت خارج از مسیر داده‌ها (out-of-band) پیاده‌سازی می‌شود، بنابراین بدون ایجاد تاخیر در شبکه کار می‌کند. از جمله ارائه‌دهندگان پیشروی NDR می‌توان به Corelight ،Darktrace و Vectra AI  اشاره کرد.

درباره EDR

Endpoint Detection and Response (EDR) یا تشخیص و پاسخ در نقطه پایانی، فعالیت‌هایی را که روی دستگاه‌ها اتفاق می‌افتد، به‌طور مداوم پایش می‌کند. EDR برای مقابله با حملاتی طراحی شده که در نقاط پایانی مانند لپ‌تاپ‌ها، رایانه‌های رومیزی و سایر تجهیزات کاربران رخ می‌دهد.

EDR با نظارت پیوسته بر فعالیت‌های نقاط پایانی، تهدیدهایی مانند بدافزارها و باج‌افزارها را شناسایی می‌کند و امکان واکنش و مسدودسازی آنی را برای جلوگیری از آسیب بیشتر فراهم می‌سازد. این راهکارها معمولاً از یادگیری ماشین و تحلیل رفتاری نیز استفاده می‌کنند تا ناهنجاری‌ها را تشخیص داده و حملات را شناسایی کنند. همانند NDR ،EDR هم الگوی رفتارهای عادی را مشخص می‌کند تا بتوانید تغییراتی را که ممکن است نشان‌دهنده فعالیت‌های مخرب باشند، شناسایی و به آن‌ها پاسخ دهید. استفاده از EDR مزایای مختلفی دارد، از جمله:

• ساده‌سازی عملیات امنیتی
• دید لحظه‌ای نسبت به وضعیت سیستم‌ها
• افزایش سطح حفاظت از نقاط پایانی
• کمک به انطباق با الزامات قانونی
• شناسایی پیشرفته تهدیدات
• شناسایی و پاسخ زودهنگام
• بهبود در مدیریت و واکنش به رخدادهای امنیتی

از ارائه‌دهندگان برجسته EDR می‌توان به CrowdStrike ،Microsoft و SentinelOne اشاره کرد. برخی از این راهکارها به‌خوبی با پلتفرم‌های NDR نیز یکپارچه می‌شوند؛ برای مثال،Falcon® Insight XDR  از CrowdStrike با Corelight Open NDR Platform سازگاری و یکپارچگی دارد.

درباره XDR

راهکارهای Extended Detection and Response (XDR) یا تشخیص و پاسخ گسترده، با هدف اتصال و هم‌بستگی داده‌های EDR با سایر داده‌های امنیتی مانند شبکه، ایمیل و بارهای کاری در فضای ابری طراحی شده‌اند. این راهکارها با افزودن تحلیل‌های پیشرفته و خودکارسازی، توانایی شناسایی و واکنش به تهدیدات را بهبود می‌بخشند و رویکردی جامع‌تر برای شناسایی و مدیریت رخدادهای امنیتی ارائه می‌دهند. XDR همچنین می‌تواند به حوزه‌هایی مانند امنیت شبکه ابری، مدیریت هویت و دسترسی نیز گسترش یابد. XDR با یکپارچه‌سازی داده‌ها از ابزارهای مختلف امنیتی، دید گسترده‌ای از وضعیت امنیتی سازمان فراهم می‌کند و به تیم‌های امنیتی این امکان را می‌دهد که تهدیدات را در سراسر سازمان شناسایی و به آن‌ها پاسخ دهند.

XDR  نمایی کامل و یکپارچه از تأثیر یک حمله ارائه می‌دهد و به تیم‌های امنیتی کمک می‌کند تا به‌سرعت و مؤثر به رخدادها پاسخ دهند. زمانی که حمله‌ای رخ می‌دهد، اطلاعاتی مانند نقطه شروع آلودگی، دامنه تأثیر، سوابق مرتبط و سایر جزئیات در دسترس خواهد بود؛ همه با کمک قابلیت‌های شناسایی میان‌دامنه‌ای و پاسخ‌های هماهنگ‌شده در بستر. در میان ابزارهای امنیتی،XDR  فناوری نسبتاً جدیدی است و هنوز درباره تعریف دقیق و قابلیت‌های آن بحث‌هایی وجود دارد. مانند بسیاری از فناوری‌های نوین در حوزه امنیت، برخی فروشندگان آن را به‌عنوان راه‌حل همه‌جانبه معرفی می‌کنند، اما عملکرد واقعی همیشه با تبلیغات مطابقت ندارد. برخی راهکارهای XDR ممکن است منجر به وابستگی به فروشنده (Vendor Lock-in) شوند یا پیچیدگی‌های غیرضروری و کندی در فرآیند شکار تهدید ایجاد کنند، به‌جای آن‌که به تسریع آن کمک کنند. بنابراین، تیم‌های امنیتی باید پیش از انتخاب یک راهکار XDR، بررسی کنند که آیا با زیرساخت امنیتی موجودشان سازگار است یا خیر. از جمله شرکت‌هایی که راهکارهای پیشرفته XDR ارائه می‌دهند می‌توان به CrowdStrike  وMicrosoft اشاره کرد.

مقایسه EDR و XDR

در حوزه امنیت سایبری، تفاوت‌های میان EDR و XDR از نظر دامنه پوشش، قابلیت همگرایی داده‌ها و کارایی در پاسخ به تهدیدات بسیار مهم و تخصصی هستند. EDR به‌صورت اختصاصی بر نقاط پایانی مانند رایانه‌ها، لپ‌تاپ‌ها، و سرورها تمرکز دارد. این فناوری برای شناسایی، تحلیل و پاسخ به تهدیدات در سطح Endpoint  طراحی شده و ابزارهایی مانند تحلیل رفتار کاربر، هشداردهی مبتنی بر امضا یا هوش مصنوعی، و قابلیت‌های بازسازی رویداد را ارائه می‌دهد. اما نقطه ضعف اصلی EDR این است که دید امنیتی آن به نقاط پایانی محدود است و نمی‌تواند حملاتی را که از طریق منابع دیگری مانند ایمیل، شبکه یا سرویس‌های ابری صورت می‌گیرد، به‌طور کامل شناسایی کند. در مقابل، XDR با هدف یکپارچه‌سازی داده‌های امنیتی از چندین منبع شامل EDR ،NDR ،SIEM ،Email و Cloud طراحی شده است. XDR با تجمیع و همبستگی داده‌ها از این منابع، دید جامع‌تری نسبت به وضعیت امنیتی کل سازمان فراهم می‌آورد و می‌تواند زنجیره حملات پیچیده را بهتر شناسایی و مسدود کند. همچنین،XDR  امکان پاسخ‌دهی خودکار و هماهنگ را از طریق چندین لایه دفاعی فراهم می‌سازد. از نظر عملکردی، EDR  برای سازمان‌هایی با تمرکز بر حفاظت از نقاط پایانی مناسب است، در حالی که XDR  برای محیط‌های پیچیده و توزیع‌شده که نیازمند دید یکپارچه و پاسخ هماهنگ هستند، گزینه بهتری محسوب می‌شود. به همین دلیل، بسیاری از سازمان‌ها در حال گذار از EDR به XDR به‌عنوان نسل جدید دفاع سایبری هستند.

مقایسه EDR و NDR

EDR  و NDR  دو فناوری مکمل در حوزه امنیت سایبری هستند، اما تفاوت‌های بنیادینی از نظر حوزه نظارت، نوع داده‌ها و سناریوهای کاربردی دارند. EDR تمرکز خود را بر نقاط پایانی (Endpoints) مانند رایانه‌ها، لپ‌تاپ‌ها، سرورها و دستگاه‌های موبایل معطوف کرده است. این فناوری با جمع‌آوری داده‌های رفتاری و سیستمی از دستگاه‌ها، اقدام به شناسایی تهدیدات مانند بدافزار، حملات بدون فایل، و رفتارهای مشکوک کاربر می‌کند. EDR معمولاً مبتنی بر agent است که به‌طور مستقیم روی سیستم هدف نصب می‌شود و قابلیت‌هایی مانند شناسایی تهدید در زمان واقعی، تحلیل رویداد، پاسخ‌دهی خودکار، و شکار تهدید (threat hunting) را ارائه می‌دهد. در مقابل،NDR  تمرکز خود را بر ترافیک شبکه قرار می‌دهد و بدون نیاز به نصب عامل روی دستگاه‌ها، از طریق شنود و تحلیل جریان داده‌ها (network traffic analysis) تهدیداتی مانند حرکت جانبی (lateral movement)، حملات فرمان و کنترل (C2)، یا استخراج داده‌ها را شناسایی می‌کند. NDR معمولاً با استفاده از هوش مصنوعی و ماشین لرنینگ، الگوهای غیرعادی در شبکه را شناسایی کرده و هشدارهای مبتنی بر زمینه ارائه می‌دهد. از نظر پوشش، EDR  برای تهدیدات مبتنی بر دستگاه کارآمدتر است، در حالی که NDR  توانمندتر در کشف تهدیدات شبکه‌ای و رفتارهای پنهان در لایه‌های ارتباطی است. هرچند هرکدام به‌تنهایی قدرت زیادی دارند، اما در محیط‌های سازمانی پیچیده، استفاده ترکیبی از EDR و NDR می‌تواند یک رویکرد جامع‌تر به شناسایی و پاسخ به تهدیدات پیشرفته ارائه دهد.

مقایسه XDR و  NDR

XDR و NDR دو فناوری مهم در معماری نوین امنیت سایبری هستند که اگرچه هر دو در زمینه شناسایی و پاسخ به تهدیدات فعالیت می‌کنند، اما تفاوت‌های اساسی در دامنه پوشش، سطح یکپارچگی داده‌ها و رویکرد تحلیل دارند. NDR به‌طور خاص بر تحلیل ترافیک شبکه تمرکز دارد. این فناوری از طریق شنود داده‌های شبکه مثل NetFlow یا ترافیک خام دو استفاده از هوش مصنوعی، تلاش می‌کند رفتارهای غیرعادی، حرکت جانبی، ارتباط با سرورهای C2، یا فعالیت‌های استخراج داده را بدون نیاز به agent روی دستگاه‌ها شناسایی کند. NDR راهکاری ایده‌آل برای کشف تهدیداتی است که در لایه‌های زیرساختی شبکه رخ می‌دهند، حتی اگر از چشم دیگر سامانه‌ها پنهان بمانند. در مقابل، XDR یک چارچوب جامع‌تر و یکپارچه‌تر است که با هدف تجمیع داده‌های امنیتی از منابع مختلف، شامل EDR ،NDR، امنیت ایمیل، فایروال‌ها، سامانه‌های ابری و SIEM طراحی شده است. XDR با همبستگی داده‌ها از این منابع مختلف، دید کلی‌تر و هوشمندتری نسبت به زنجیره حملات فراهم می‌سازد و امکان پاسخ‌دهی هماهنگ و خودکار در چندین لایه دفاعی را ارائه می‌دهد. به ‌بیان تخصصی، NDR یک منبع اطلاعاتی مهم در اکوسیستم XDR است، اما به‌تنهایی دید محدودی دارد و نمی‌تواند تهدیداتی که خارج از شبکه رخ می‌دهند مثل حملات مبتنی بر Endpoint یا ایمیل را شناسایی کند. در حالی‌که XDR  فراتر از شبکه حرکت می‌کند و با همگرایی چندمنظوره، تحلیل دقیق‌تری از حملات چندمرحله‌ای و پیچیده ارائه می‌دهد. در نتیجه، NDR در تحلیل رفتار شبکه‌ای بسیار عمیق است، اما XDR در هماهنگی، گستره دید و پاسخ جامع‌تر مزیت دارد. استفاده همزمان از هر دو، امنیت سازمان را به سطح بالاتری ارتقاء می‌دهد.

جدول مقایسه EDR ،XDR و NDR

هر سه ابزار برای مؤثرتر کردن تشخیص، پاسخ و تحلیل تهدید طراحی شده‌اند. به عنوان ماژول‌هایی در یک پشته امنیتی واحد، تفاوت‌های مهمی در نحوه عملکرد و آنچه نظارت می‌کنند وجود دارد: